yaşamdan kovuldum
yaşamaktan
uyanmıyorum sabahları ve uyumuyorum geceleri
kahvaltı yapmıyorum
düşünmüyorum ve yorulmuyorum
yapmam gereken hiçbir şey yok artık bu dünyada
dünyanın aşağılık bir yer olduğunun farkındayım artık
faydam dokunmasın bu aşağılık düzene istiyorum.
çocuklar nasıl ölür,
ve koca bir dünya nasıl durduramaz bunu?
o yüzden yapmam gereken hiçbir şey kalmadı
vicdanların bu kadar kör olduğu insanlığa
hangi iyilik yapılabilir
onlar hangi şiirden anlar
hangi konuda fikir belirtebilirler
değer mi fikirleri belirtilmeye?
koca bir insanlık yok oldu sanki
uzuvlarım sızlıyor ve ben yaşamaktan kovulmuş hissediyorum
çünkü “yaşamak berrak bir gökte çocuklar aşkına savaşmaktır” demişti şair
yaşamıyorum.
yaşamıyoruz.
aldananlar olmak otursun gururumuza.
bir acizlikle, bir alışkanlıkla, bir körelmiş vicdanla, vurdumduymazlıkla yaşamak,
yaşamak değildir.
mazlumun sesine kulaklarını kapatan
iki cihanda da saadetten beridir.
