odan bir hap gibi yutar seni
başında hep o tanıdık ağrı çilesi
için döner durur
kendi yüzüne tükürür
sesin eğilir
ve kamçılar acı yüzünü
hınçla atlayıp
kaçıp gitsem desen de
her yol çıkmaza dönüşür
kendinden kaçamazsın
lakin tüm istediklerine olsan da sahip
sonunda uyanırsın berbat rüyandan
o yıllardır hayalini kurduğun
uzun ağaçlı bahçelerin
ve sabahları öten tavukların
taze sıcak yumurtaları
günaydın demiyor işte hiçbiri
için aymamış ki senin
sen değil misin be adam
her daim sırt büken sevgiye
sayısız odalı müstakil evinin
o yavan salon koltuğunda
buz gibi asık suratınla
tüm bunlara yabancı bir yüz gibi
dudak açıp sarhoş olan
ah gözlerinden dökülen o sular
dolduramaz ki kederini
ve için kor gibi yansa da
yine de ısınmaz bu köhne evin
senin gibilerin imdadına
yetişmez hiç bir sevgi
şüpheye yer vermişsin hep
ve sözlerinin arasına çadır kurmuş
yabancı hisler senfonisi
aklını kaşıyan düşünceler
düşman kesilmiş iç huzuruna
sesinin belirsiz renkleri
saçlarına üşüşen akların karamsarlığı
titreyen ellerinin çatlamış kalın derisi
hepsiyle yaşamak zorundasın artık
hepsi dinmez bir sonbaharın kelepçesiyle
bu odana bağladı seni.
