Bazı kelimelerin müthiş bir şevkle intiharını yazıyorum

umurum kalmadı artık, hiçbirinin sonrasına

zaten evveli de yoktu, ahirinden kime ne

hiç değilse bununla teselli ya da

kımıl kımıl teslim oluyorum.



belgisiz can sıkıntılarına bak,

sınırlı sayıda üretilmiş gibi ümide.

bazen yaşamamı söyledilerse de

pek bir ayrım yapamadı gözlerim,

başka türlü can vermekle


bu, böyle gelmiş böyle gidemeyecek düzenin,

bir tenhalıkta kurşuna dizilme umududur.

bütün hakların aranma meşruluğunu yitirmesi

ve başkaldırı ortasında verilen sırrın bolluğudur


biraz da şu içimiz, bir şeylerle o kadar dolu ki

neye veda edeceğini şaşırıp bulanıyor.

geç anladık, ne kadar düşersek

o kadar yolda kaybolunuyor.

ve böylece artan mesafe

nice yorgunlukla canımıza okuyor