Bilal Kalın

Tütüyor duman, yaslı evin tepesinden. 

Bir kadın sokağa bakıyor. 

Gönlü yamalı, zihni yaralı, eli nasırlı. 

Saçlarında ilmek ilmek ömrü asılı.

Tren geçiy...

İçindeki çocuğu hep saklambaca çıkarmışsın, 

Bulunmayı beklerken varoluşunun gerçeği yok sayılmış, 

"Yok" demişsin, inat etmişsin. "Çıkmam ortaya."

Sen in...

Sen hiç ölümü özledin mi?

Hiç kirpiklerine kadar irkildin mi yalnızlıktan

Gün biterken ölümü arzuladın mı?

Her gece bir zerre daha çürürken düşlerin

Gözl...

Martılar uçuşuyor, sevgili kendim,

Duyuyor musun,

Yüreğimde can çekişen sevgiyi?

Bir insan bu kadar eziyet çekerken, ruhunu kullanmamalı.

Masanın altınd...

istemiyorum gittiğim yolların farklı bir şehre çıkmasını,

istemiyorum geçmişe takılı kalıp hayatımdan bıkmamı sağlayan nedenleri sorgulamayı,

istemiyorum k...

kendimden eklediğim maviliklere,

hiç gitmeyecek beldelere aldığım biletler,

yüreğimden uğurladığım kim varsa eksiklikte,

her durakta inen yolcuların hüznü...

hiç sevilmemiş nevbahar gibiydi o da,

yüreği aşkla çarpan, fakat kimsenin yüreğine dokunmasına izin vermeyen.

bu devirde zaman iki günlük sevgilerle ayakta...

kanıyor yağmurlar şimdi her satırlarda,

aynalarda silik ruhların kaçışı,

gece yarışlarında acılar diyarı,

ve seninle yaşadığım o çiçekler diyarı.

hiç bit...

karanlık bir kuyunun dibinde

önünü görecekmiş gibi çırpınırken

bir el uzansın diye haykırırken

seni görüp sana uzanmayan

acımasız, acıyla nasırlaşmış ell...