Reşat Kızılgök

Anlatacak pek bir şeyim yok. 

Boşluğumu boşluğuma çarparak büyütüyorum o şık kurbağayı

Gözlerim birçok şeyin katili

Hissediyorum

göğsümde koşturan korkun...

Kaynayan trompet sesini burnumdan içeri çektim

sabahın körü kırk melodi ağırlığında

göğsümde çarpıyordu.

Sestim.

Rüzgarın yumuşaklığı kuşları alacalandır...

Büyüttüğüm günyarısı çiçeklerini içimdeki çocuklar çiğnemişti.

Kaç çocuk sığarsa bir bedene, o kadarını sakladım dalgalarımda

Köpüklü mısralar gibi büyüdü ...