Tuğba Karaaslan

Uyandığında çiçekli elbisesi ve bağcıklı ayakkabısı baş ucundaydı. Herkes evdeydi. Herkes birbirini birazdan görmenin huzuruyla dolu uyuyordu. Gitmeyi düşünm...

Hadi gidelim beni yoksul ormanlarına götür. Yoksul çünkü yoksun, sevmeyi beceremediği evlerden kaçtı. Üstünde bir şey yok. Yığınla yalnızlık, tonlarca ağırlı...

Atabildiğim kadar uzak, gidebildiğim kadar uzak, susabildiğim kadar uzak, koşabildiğim kadar uzak, ne kadar uzak varsa bildiğin yahut hiç bilmediğin kadar uz...

Yazmayı unuttuğumu hatırlıyorum en son.

Parmak uçlarım bizi kurtar diye inliyordu. Bu sesin bende saklandığını duymak ne de büyük bir acıydı Tanrı'm! Kendim...