Kübra Hazal Çankaya

annem ve babam yine gitti. biz yine tanıdık ve hiç ısınmayan bir kimsesizliğin pençesine düştük.

Ne günler geçirdim, yoktun. Bazen öldün sandım, bazen ölmü...

dalım kalmadığı için mi-

bütün bu mutsuzluğa sesimi çıkarmadan başımı eğiyorum?

bir kaburgam kalmayana kadar eğiliyorum,

öyle vursalar da biraz kemiklerim...

genç ölmemeye kızgınım,

yaşama uğraşı sabahtan sabaha çığlık çığlığa artıyor.

yaksam mı yıksam mı bütün kelimeleri, şu eşyaları.

bilmiyorum bildiğim tü...

bir sokakta mahsur kalmışım gibi yollarda gezinip duruyorum,

göğümü yitirdim sonra da sabahlara olan inancımı.

bir umut arıyordum, daha çok olmadı.

hemenc...

Olmuyor, özür dilerim,olmuyor işte. Yapamıyorum ben, bilmiyorum, anlamıyorum, anlamlandıramıyorum, nasıl yapabilirim, yapamam, zaten kimseye de 'ben yapabili...

bir sonun uğultusu neye benzer?

daha önce hiç düşünülmemiş fikirlere benzer.

gidilmemiş yollara benzer mesela.

bir evin tam terk edilmeden önceki haline b...

Bir adım ötesini göremiyordum, garip olan bundan hoşlanıyordum da. İnsanların benim için ne düşündüğünü umursamadığım aşamaya ne zaman geldim bilmiyorum, esk...

tükettim dünyayı,

şu evin köşesinde.

gelip gidensiz,

bir sayfa kitap okumadan.

dünyanın hiç yanını görmeden,

ziyan gibi tükettim.

yeryüzü elinde olsayd...

içime döneceğim,

ama hangi yolla?

bazen bir gün sadece olur ve biter,

-sadece bir gün olsa, ben bile katlanırdım.-

ezilen her yanımı bir zırh gibi üstüm...

her şeyi biraz ölümsüzleştiren bakışlarını düşünüyorum,

kirpiklerinden dünyaya hiçbir okyanusun turkuazı yayılıyor.

belki diyeceğiz bir süre

gidilecek yer...