Hâcer

Kar beyazı ölüm tamtamları çalıyor hudutlarımda.

Derinimde kimse kalmadı, yalnız can çekişen adımlarım.

Göğsümde yarım küre, taşıyamadığım bedenimin çeyrek...

Soğuktur âşk, ölümden beter.

Minör ruhlara, majör ataklar.

Bu gece sıyrıldım esvaplardan. Kaçamıyorum hatalarımdan, kovalayıp duruyorlar beni. Ne lânet bir...

O’na o kadar çok şey sormak istiyordum ki… Öznesi o olan yüklemi öfke, kin, kırgınlık olan düzinelerce cümle kurmak istiyordum.

Belki de kusmaktı bunun adı....

Öldürüldüm. Soracak olursan evet, hâlâ aynı. Yüksek doz notalar, pili bitik kalbim. Bir yangın, adımlar, siyanür. Denklikte eksi, ölmedim bilesin. Perisiz ma...

Kadın kaldırım kenarına çöküp ağlamaya başladı. Neden ağlıyordu, nereye gidecekti bilmeden kaldırım köşesinde ağlıyordu. İleriye gittikçe perspektiften midir...