Dilruba Efruz

fani dünyada ikimize kalmış, kefeni hazır iki çobanız

hayvanları ekine girmiş, birbirimizle yalnızız

mısraların sonu gelmez, sen bir de geceleri gör

kayan...

Bazı zamanlar senin kadardım

büyümüş ve yara almış

bazense heyecandan ayakları basmayan...

diyorum ya işte ancak bazen

gerçekten hülyalarla anımsıyorum

...

Çiçekleri bekleyelim

Renkleriyle konuşan, gitme

Karanlığını çürüterek yalnızlığın 

Yeni sözler büyütürüz, gitme

İyiyi de anlatırız kitaplara

Kötülüğüne ...

Beni bilen bilir... 

En çok zeytin ağacını severim. Kutsaldır benim için. 

Ne kadar gönülden sevdiğimi bilmiş ki, üzülerek kesmek zorunda kaldığımız badem ...

ay desem titrer gecenin laciverdi

yıldızlar bir bir düşer dallarından

mah puslu bir geceye soyunur

lâ desem neler olmaz olur ki

kafesli bir zindanın için...

Bir akşam-üstü pencerenden bakıyordun
Ağır ağır, yollara inen karanlığa.
Bana benzeyen biri geçti evinin önünden.
Kalbin başladı hızlı hızlı çarpmaya..
O...

bugün bir sabaha uyandım

aydınlığın gürültüsüyle

kör ve sağır biri, heybesiyle

dikilir karşımda, öylesi ile

götürdü bakışıyla, her şeyin ötesine

yara be...

Bunları deyip duracağız

Ölümün edebiyatını yaparak

Sonra ölüm yakalayacak ensemizden

Bütün umutları yıkarak..

Hayat bizden ne istiyor diye bir soru çıkmıştı ortaya. Cevap herkesle bağlanmak. Bunu tüm doğayı gözlemleyerek görebiliriz en küçük madde tüm evrenle bağlı.
...

herkesin uzaklaştığı, ışık yıllarının yaklaştığı ama milimetrelerin anlam kazandığı tuhaf zamanlarda …

kafamda koşuşturan, uçan, sıçrayan, sürünen hayvanat ...