Ahir arda

Binaların en yükseğinden,

Aşağılarda dağlar deniz,

Çam ağaçları birer birer küsmüş,

Biz;

Aynı buhranlı gecelerin çocuklarıyız.

Yüzüklerin acısıyla sigar...

İnsanların adımlarını yanlış kaldırımlara attığı sokaklardayım.

Yüzlerindeki kederler birer birer damlıyor taşlara.

Ne ben onlara bakabiliyorum ne de onlar...

Ayıkla pirincin taşını der gibi,

Ayıklıyorlar yaralarımı.

Mızrak misali laflarla,

Yaralarımı deşiyorlar.

İyileşemiyorum, yanıyorum.

Su etsem alev alacak...

Dökülen yaşlarımız vardi hani.

Gözlerimizden.

Otururken porsuk kenarında,

Durmak bilmeyen düşüncelerimiz sessizce akardı kenardan.

Gökyüzü dar gelir ruhu...