Emin Emre Çakır

Şehirler geçiyor önümden.

Yolları uzaklara çağıran sokaklar...

Eski bir tramvaydayım.

Biletlerim kesilmemiş hayattan.

Rüzgarlar vuruyor ıslak pencerelere...

İçindeki cahilliği kıyı köşe yerlere saklayanlar dillerini yılan gibi her dışarı salışlarında bir açık bırakıyorlar. Ne kadar kültürlü, görgülü olduklarından...

Hayatta bir şeyler kötüye giderken bana iyi gelen insanlar hep bir yerlerden el uzatıyor. Sıcak bir bakışıyla, tatlı bir tebessümüyle, samimi bir tavsiyesiyl...

Yolda, heybendeki en değerli şeyi, iyilik halinin temeli olan "otantikliği" konu aldım bebek.

Kimi yerli kimi yersiz buralarda

Kimi güçlü kimi güçsüz

Sineye çekmenin yorgunluğunda

Mücadelenin sonuna varabilmeye

Ya da varamadan lafların gelişin...

Yıl döndü.

Güneş ışığı her sabah gözlerimize yansıyordu. Yarısı koyu yeşil, yarısı siyah battaniye kol kaslarımızı zorluyordu. Ben uyurken tavada kızan yağ...

Bugün pazar.
Bugün beni ilk defa güneşe çıkardılar.
Ve ben ömrümde ilk defa gökyüzünün
bu kadar benden uzak
bu kadar mavi
bu kadar geniş olduğuna şaşara...