Fatma Dilmaç

Bir şeyler mi kaybettim, bir şeyler mi kazandım?

Bir şey kaybedince mi anlaşılır, kazanınca mı, heybenin varlığı?

Anda yaşadık, anda var olduk ve bir anda ...

İnsanın çocukluğunda anlam veremediği anıları büyüyünce dertlere dönüşür, vagon vagon taşır içindeki yükleri insan. Bu yükler ki insanı büyütür, besler kimi ...

Yollarda, sürekli yollarda... Uzun ince yollar bunlar. Peki ben nereye gidiyorum? Gerçek benimle yüzleşemediğim topraklara mı, yoksa düşümde kurduğum hayalle...

Yazın kavurucu sıcaklığında, sonbahar akşamlarında esen tatlı serinletici rüzgar gibiydi. Anlam veremediğim bir durum içerisinde buldum kendimi, çok yabancıy...

Burası dünyaymış,

burası ahir zamanmış, burası heves mecrasıymış.

Ne çok kıymet vermişiz meğer!

Gözlerimizin gördüğünü ne gönlümüz ne vicdanımız ne de tüm...

Herkese zordu bu hayat biliyorum;

hata var, kırgınlık var;

hüzün var.

Bilselerdi kimin içten ne çektiğini...

Hayat var, şükür var, Allah var.