Fatma Sabancı

Ah ki acıyla tanışmadın.

Henüz gün almamışken senin yaşından.

Bildim

Bilmediğin ne varsa

Yoktu ki zamanın, vakti! 

Sıkmıyorum yumruğumu, gırtlağım kadar...

Herkes kendi dünyasının risaletini taşıyor. Sayısızca ses,

Öyleyse cehennem hangi dünya da?

İç dünyana dahil olmadıysa, kendinle kavgaya olan meylin neden?...

Kendi içim bile ihanet ediyordu bana

Saatlerce nasihat edip, başka oynuyordu

İçime bile kırılmazken,

Derede yüzüyor gibi hissettim, okyanus olduklarına in...

Ne yapacağımı bilmiyordum, ölümden farksızdı hissettiğim. 

İnanmanın boşa çıkmasını, nasıl anlamlandırabilirdi ki göğüs kafesim?

Ne değiştirebilirdi hakikâ...

Neden karar verdiğimiz durumlarda hemen sıyrılmıyor duygularımız?

Ansızın yerleşmiyorlar mı içimize?

Ki zaman alıyor büyümesi ama neden karar verebiliriyor...

Bütün simalar tanıdık, çehrelerindeki izlerine tanıklık etmişim gibi görmüşüm hayatı.

Âmâlığın gölgesiyle birleşen toz bulutu, yerini ikindi güneşine bırakı...

Verâ.. 

Neden hüzün anında sana sesleniyorum? 

Mutlu iken adın başkalaşıyor

Tenimle donuyorum sokağın ortasında 

Bir libası da aramıyor gözlerim 

Şikaye...

Nedir içimde ki bu insanları anlama çabası?

Herkesin içinde tapındığı sanemi ben miyim?

Tüm delhizlerine tanıklık etmiş gözlerime görmeyi öğretiyor gibiy...