Halis Kandemir

Ne yaman şeydir, bir hayal putunun yıkılışını,

Tozmasın diye gözyaşımla suladığımı,

Unutmalıyım.

Seni, senlerle karıştırıyorum Müjde.

Tüm renklerde seni ...

Dargının şuursuzca yürüdüğü yol,

Onun zaten arayanı yok.

Biz milyonlarca çocuğuz;

Saçı sakalı karışmış,

Küstürülmüş,

Yalnız bırakılmış...

Anlatamamış, ...

Yapacak hiçbir şeyin olmadığı bir gündü yine böyle. Saat ikiye geliyordu. Gökyüzü yere değecek neredeyse. İçim bir sıkılıyor bir sıkılıyor... Odam da içim...

Sevmemeye başladım zamanla;

Yağmur yağınca eve kaçtım,

Kar yağdı çıkmadım sokaklara.

Bahar gelince kapattım pencereleri.

Mevsimleri unuttum önce, günleri...

Kaldığım yerden devam edemiyorum kendime.

Biraz çocuk oluyorum, geçmiş sanrılarıyla.

Ve biraz sonra kederin

Kanlı kellesi ellerimde.

Hiçbir sabahım yok b...

İnsan konu ne olursa olsun, neden diye sormaya başladığı an mutluluğu kaybediyor. Sanırım bu hatayı son zamanlarda yazıyla olan ilişkimde yapıyorum. Sık sık ...

Ne bakıp duruyorsun öyle? İnsan gelmeden önce bir haber verir. Belki kıçım açık! Neyse tamam, sakin olacağım. Ben şöyle aynanın karşısına otursam iyi olacak....