İsrâ Ahmedoğlu

öfkem, doldukça kendi nasibine taşan

vahşet bir gürgen köküdür

kimse kalmadı masalara sığan sözcükleri

kimse kalmadı bunun için çabalayan

dönen bir tek...

sen miydin cevher-i ruh

sen miydin içimi titreten dehşet

bir çıldırış basıyor yüzüme

ruhumun rengini kaptırdığım

tutsak bir bahar döngüsünü

dişleyerek g...

er geç savaşacaktım bu özlemle

bir eylül günü damarlarımı

yorumsuz bir suskunlukla boyayan

ürkmekle boşalan kelimeler

yetmeyecekti bu varlığı sürdü...

bugün hâfir-i kabr oldum kendime

siyah peçelere ilişmiş kadife çiçekleri

aynalara düşmanca sokulan dudak kıvrımlarım

toprakların ve denizlerin kıskanç ülk...

dilsizliğime çiğ çiğ düşmüş kıyametlerden ve

gecenin suretini kadehlere paylayan ellerimden

ürkünç, dargın bir dehliz gibi dikilişimin bozgununa birkaç cüm...

neyim bilmem ki,

bir sürgünün solmuş ve çatlak dudaklarıyım belki

gömülü yatan saraylar ortasında

rastgele kıvranışlarla şüphelere sokulan

kendini soru...

affetim o susuşu

evin ince yollarında

ellerimi ince ince kesen

adayarak bu yıkıcı düşü solguya

canımı kalınca hakkın tahtalarına

sözlerimi kiremit ...

yüzüme varan bu eskimiş bakışla, ezelden aşinayız birbirimize

kendime alışamadığım an

üşüyen ve titreyip sokulan dişlerime

evime sokulan, fikrime dadanan...

iki yerinden kancaya takılmış

başka kuytulara hayran başkalıklarla

iki yerinden eksiltilmiş bu günahı

öfkenin gözlerine adadım

ne sen, ittirip unutmanın ...

tılsımlı sözcükleri, mabedin göğsüne zeytin ağacı suretiyle diktim

*

bu ellerle diktim

sâbitsiz kelâmın zikrini

ebediyyen surete mıhlayan

tılsımlı söz...