efe

Güneş tenini kucaklamak istercesine sararken ışıklarıyla, hiç soğuk soğuk terlediğin oldu mu senin?

Benim oldu,

polenlere bürülü güz sabahına perde çekmek...

İzlerini izliyorum.

Dokunduğum duvarlarda hala senin,

sıcaklığını arıyorum.

Hatırı kalmadı kahvenin,

gönlüm bir telve ağırlığı,

şimdi tatsız tuzsuz,

öz...

Söylemeyi değişmediğim, duymayı özlemediğim gerçekler.

Nerede kaldı tatlılar ve konuşanları?

Yıldızlar gibi kaydılar kaydıraktan hevesler,

düştükleri beto...

Islak kaldırımlar boyu ilerleyen caddelerde gün ışığının eseri bulunmazdı, kayıp uykularımdan artakalan benliğimi arıyorken üstelik... Bir umut sokak lambala...