raVen

ben sana yara bandı olamam

yaralarını saramam

ahlarını alamam

güzelliğine yaranamam.

güzelim,

ben senin çaren değil, çaresizliğinim.

kapımı çalma artık...

bana buğulu camlarından

biraz keder

gül kokulu dudaklarından biraz tebessüm

lütfet

çünkü ben

sert iklimlerden korkarım

bir kalenin içindesin

denizin ortasında bir kale

hapsedilmişsin

demir parmaklıklar sarmış etrafını

arada bir parmaklıklardan çıkıp nefes almana izin ...

senin kafanın içi

senin kafanın içi diri diri gömülenler mezarlığı

içinde somuncu baba bile yatıyor.

hiç duymadın mı? duymazsın tabii

sen istemediğin...

içine düştüğün karanlık kuyunun mimarı senken

çıkmak için çırpınma hakkını

kendinde nasıl bulursun?

ahmak ıslatan, taban sızlatan

akılsız başımın cezas...

ağlasam da

anlatsam da

belki düşmekten dizlerim de parçalansa

belki, belki anlamak için kırk takla atsam da

ben akıllanmam.

tanrım ben nasıl akıllanmam...

ben bir ayaktakımı

ayaklarım takıldı

düşemedim. düşsem kalkmayı da bilirdim

havada öyle asılı

ne olacağı belirsiz aptal bir ayaktakımı.