Nur Zanbak

Ne yapayım tutamıyorum ellerimi,

Ne zaman baksam sana uzanıyorlar,

Ne yapayım çekemiyorum gözlerimi,

Ne zaman baksam kilitlenip kalıyor sende,

Öpsem yeşi...

En son öyle bir toparlanmıştım ki herkes nasıl böyle bir hâle geldiğimi sorar olmuştu. En zor günlerimi, duvarlara anlattığım zamanları, ağlamaktan sabah ett...

Kararıyor gözlerim hayatı anlamlandırmaya çalıştıkça. Yorgun düşüyor bedenim ve titriyor korkuyla ellerim...

Bu yaşam telaşı yakıyor içimi suskun olsa da di...

Hayat, üstüme atıyor günleri ve diyor: "Bu senin toprağın."

Öldüğüm günleri yaşıyorum tekrar, üstümde baskı hissediyorken dikkat çekmiyor adımlarım.

Gözler...

Aptal sıkıntı.

Aptal mutsuzluk.

Aptal hatıralar.

Aptal hayat.

Aptal insanlar.

Aptal sözler.

Aptal gözler.

Aptal bakışlar.

Aptal kaygılar.

Aptal huzu...

Bilmem ki bu yaşam bizi nereye götürür.

Bize geri verilir kimlerin elinden?

Onları sev ve ellerinle ver hayat.

Her şeyini yak, ihtiyacım yok soğuk sevgini...

Geçmiş rüyadan ibaret artık, hiçbir anlamı yok.

Bu binaların hiçbiri beni anlamıyor.

Muhtemelen kimsenin aklında değilim, o zaman var olmanın bir anlamı yo...

Kendinize tam olarak güvenebilir misiniz?

Geçmişe dönüp baktığımızda olduğumuz insandan ve yaptığımız hatalardan pişmanlık duyabildiğimizi görüyoruz.

Olm...

Fazlalık değilim bu hayatta.

Sadece olmasaydım herkes daha mutlu kalırdı.

Ne uğruna çabalarımız?

Kimin en değerlisi oldum?

Cevap ver, sonsuzluğun içinde ...

Büyük bir hüznü aynı büyüklükte bir erdemle karşılıyor gibi hissediyorum. Sanırım etrafımdaki her şey şu an burada olabilmek için milyonlarca değişime uğradı...