Tuğçe Akkaya

Sen yağmurda,

Çelik duvarlı bir kaledesin

Benim ayakkabılarım su alıyor.

Artık bir inanmak borcum var sana

Bildiklerimden geçip

Ağaçlardan ve ıslanmışlı...

Yılın en uzun gününde yağmur selmişçesine yağdı. İçimi kaplayan huzur uzun zamandır duymadığım gök gürültüsünden mi yoksa yağmurun bereketinden miydi, bilemi...

İstanbul şehir olmayı bırakalı çok oldu.

Ben insan olmaktan vazgeçeli asırlar oldu. Kıyasıya yarıştaydım.

Ben en çok İstanbul’da sevmiştim, büyümüştüm, ölm...

Sana yetiştim. Bu da bizi yaşıt yapar. Artık rahatça konuşabiliriz.

Beş yıldır kanser tedavisi gören babamı kaybettiğimde on iki yaşındaydım. Babalar Günü'n...

alt geçit sakinleri,

vurdumduymaz asfalt izleri

ellerim cebimdeyken hızla geçip giden

ve zorla duyduğum ısrarlı korna sesleri,

tam da evine bakıyordu e5'...

damaksız amerikan mutfağı gibi içeriği bozuk bir hayat parçası.

düzene aykırı bir terastaki insanların demode duruşu.

odaya saklanan ağlak bir kız çocuğu g...

zaman nedir bilmeden

üç gün üst üste seni görmeden

ve kırık değil çatlaktır tesellisi ile

içinde biraz da sevgi seliyle veda etmeden

geçiyordun gişelerde...

Zarfın derinlemesinde armonika

Kabzası ahşap, pipo.

Ayrımlı müşterek koku vardı.

Atmışlar, mutlak yetmiş kokuyor

Benim,

Benim elma ağacım

Üzerinde kepe...