Koray Karaoğlu

aralıksız çatısındayım yine bir gece yarısının

ölüm yatışı beş vaktidir yalnızlığımın

sorgusuzluğun yetim bıraktığı çocukların

elleriyle kovaladıkları o a...

böyle gecelerde içime kapanıyorum

o bozuk duvar saati de beynimi deşiyor

saplantı halinde uzaklaşıyorum gecenin özgürlüğüne

karga sürüleri de yıllardır di...

sabahıdır kaldırımlarda sürünen sert yasaların

et kemik yığınıyım düzenin düzlemine kapaklanmakla

pek sevdiğim söylenemez bu kargaşa istasyonunu

eklemleri...

şimdi bir rüzgar estiğinde seni sarmak için

zorluklara koşarım, körü körüne tökezlereyek

yorgun düşerim, sessizlik büyür içimde

arkada kalmış bir fırtınay...