Mehmet Duman

Çılgın ateş korkutmuş, balıklar sudan çıkmaya niyetliyken.

Tanrım şiddetli rüzgar olmuş, ben toz olmayı dilerken.

Kırgınımışız dizlere, rüyası olmayan hiss...

Aynı yalana hizmet ediyor organizmalar.

Ötesinde ne var?

Ne için tüm bu soytarılıklar?

Hayatı doldurmak için uydurulmuş içi boş sözler bunlar.

Sorular o...

İradesine ev sahibi olanlar bu dünyanın misafirleridir.

Dürüst olamam ben yalanlara.

Dürüst olamam bu zamanda.

Dürüstlüğe bir dilim uzatmadı hiçbir zaman.

İmkansız, kelime olmamalı insanlara.

Kelime oldu mu, g...

—Kalemin nerede Yesenin?

—Kalemim yok. Sadece bileklerimdeki kan...

Bir kanal var, gerçekleri taşıyor.

Özgür külleri kalbinde taşıyan rüzgarlar var, gerçekleri sürüklüyor.

Düşünceler var, gerçekleri omuzluyor.

Bu yüzden çö...

Acıyı kazıyorum ulaşmak için elmaslara.

Ölmemek cehennemden daha büyük ceza aslında.

Ne sunulursa sunulsun bilinçli yaratıklara;

Yaratır bir burun, kıvırm...

Perdenin arkasındaki gürültüler cesetin huzuruna kaybetmişler.

Bir bakış, sonsuz akış, nefes sulayan sorular, aydınlığı besleyen karanlıklar, ipte çözülen k...

Yalnızca mahlası farklı yarının, güneş hala alnımda.

Ağzımı yakan kuyular, kesemediğim kan bağı tadında.

Özgürlük tavanda ama bir tarafım hasret yarına.
...

Hayatın havasını solumayı bilenler, "evhamların katalizörü" kimliğine büründürülmüş depresyonun; dilin öfke hücresinden yazılmasına karşın evladına derin bir...