Selda Çetin

boşvermişliğin de bir usulü var..

bırakırken içini doldurduğun düşleri,

düşüşe de saygı duymalı insan.

ve vermeli hakkını incinmenin,

incitmekten ziyade....

“nasıl’lı” başlayıp, bitenle değil de;

“nasıldı” ile ilgilenince anlıyor insan,

geçen zamana yüklenen anlamın manasız,

ve asıl nasıl geçtiğinin esaslı 

o...

insan, kabaca tüm duyguların yoğrulmasıyla

bir şekle bürünüyorsa;

rengi de o olur, bendi de o.

arananlar, bulunanlar yahut bulunamayanlarla bulanmaz, deği...

ruhum aymasına alışkın değil sabahın,

geceyi görmeden g'özlerim..

örtünmedi üstünü yalnız kalmış bedenim;

yansıtmayınca gölgemi aynalar.

delmemiş gibi to...

ağaçlar tutar gökte bulutları gündüzleyin,

geceleyinse hissimden misineler..

ay’a iç bağlarken geceleri,

nereye sürsem, oraya yuvarlanır gibi..

ve orada ...

olukları dolu hüzün, tıkanmış kirdir eller, temizlemeye yok yüzüm.

olukları feryadın bana, ben bana da küskünüm..

olukları almış sancı, bağrı ıslak bak göy...

ruhumun içi yok, yok içimin ruh-u...

nefesimi nefsimden solur can'ım.

yok gökyüzü bedenimin, bir kararan bir ay'an.

kaçmaya yolu yok, aklımın.

yok aklım...

hep bi' bekleme hali,

özlemi hasrete ekleme, kasveti kalbe..

sözlere susmak, gözlere perde.

belkiye ihtimal yükleme, gelmeyene 

bekleme...

hep bi bekle...

epeydir yoksun, noksan ve bir o kadar kalabalığım, fazlayım.

öyleyim..

çoktan azdayım, azdan fazla.

kaybım epeydir..

kördeyim, kuytuda.

denk gelişteyim,...

hep aynı bedende hep ayrı manayla çöküyorum iki dizim üstüne...

hep aynı döşeğe kıvrılır, sanki ayrı yöne yatar bedenim ruhum üstüne.

aynı bedende alır nef...