Rıza Karakuş

sırtımda taşıyorum yorgun bir akarsuyu

yosunlarını ayıklıyorum günahkârlığımın

dilim çekingen

toprağım ürkek

bulup buluşturup denizlere dökmek istiyor...

incindim pirim incindim

kırıldım... koptum... bir daha koptum

kaç yezit gecelerde küf bağladı umutlarım

aklım buruşuk

uykularım öksüz

bilincim oyuk

di...

içim sevmelere kapalı dışım kabahatli

gecenin iliklerine dek bastırıyorum

balta gibi kesen nefesimi,

uzunca bir suskunluğu kanatıyorum dudaklarımın nar'ı...

hayyam'ın acı meyinde

son katre

koca nesimi'nin

derisinde

bir çift 'ben'

olaydım

ah...

sesin bir ormanı dinlemek kadar iç açıcı

sesin, orhan veli'nin istanbul'u dinleyişi kadar naif

sesin bir deniz

sesin kırlarda açan bir kucak papatya

sesi...

sene yetmişler seksenler sanki

ellerimi yazıyorum duvarlara

tek cümlelik omurgamla

faşizme inat

omuz omuza!

devlet denen makine yüksek voltajda demokras...

şakağıma bulutlar dayandı bu sabah

göğsüme bir çınar: etime etime

martı sesleri kuşanmaya başlıyor günü,

denizsiz bir kentin olabildiğince

kırgınlığını...

kendime aynalar ördüm suretinden sevgilim

bakıyorum bir yerlere göz uçlarımda sen

senin görüntün senin yüzün

bahar kokan gözlerinden bakıyorum dünyaya art...

karanfil sokaktayım

bir papatyayı seviyorum

boynundan aşağı

bu kent her mevsim gri

sabahı gri akşamı ayrı gri!

polis telsizleri inletiyor curcunayı

üs...

içimden kalkan naaşlar sözümü buduyor

gölgelerim eğri bu aralar

menekşeleri kirpiklerinden de öpmüyorum ne zamandır

kaşıdıkça yaşamın küstah gövdesini

i...