Aşırılıkla yokluk arasında süzülmek.
Ferah ihtimallerin birer birer azalıp tükenmesi ve seçimlerin yalnızca kötü ve daha kötü arasında gerçekleşmesi.
Her gece üzeri çiğnenen bir şeyleri her sabah yeniden kurma zorunluluğunun sıkıntısıyla baş etmek.
Adına "rutin" denen ve yarını sade korkulan bir şeye dönüştüren "sıkışıklığa" teslim olmama direncinin çıldırtan seyrini sürdürmek.
Hayal kırıklığının, çaresizliğin, kıymetsizliğin bir yaşam biçimine dönüşmesi ve bu çirkin dönüşüme adapte olmak zorunda kalmak.
Kanalizasyondan güzel kokular, renkli çiçekler ummak. Hep ummak. Yalnız ummak. Hiç bulamamak.
Görünmemek ve daha kötüsü, görünmemeyi kabul etmek artık.
İnsanın kendi gölgesinden korkması.