Saygı terk etti mi bedeni,

Yok oluşun çanları yankılanır benlikte.

Her gün karanlığına adımlarını izler insan.

Çöküşünü görür gölgesinden,

Hayatı ise elinden kayıp gider.

Olur da öfke kazanırsa bu savaşı,

Yaprakları dökülmüş bir ağaç gibi çıplak kalır benliğiyle.

Üşütür rüzgar.

Serinletir yağmur.

Artık yaprakları yoktur,

Geriye kalan ise sadece umuttur.

Öfkesi yakmış tüm güzelliklerini,

Alevler arasında kalmış .

O şimdi ilkbaharda açmasını beklediği çiçekleriyle yalnız,

Derin bir kış fırtınasındadır.