Artık hiç bir şeyi tam olarak yapamıyorum. Her şey bir miktar yarım kalıyor. Başladığım hiç bir filmin, dinlediğim hiç bir müziğin, okuduğum hiç bir kitabın sonu gelmiyor. Ruhumda olan yarım şeyleri artık hayatımın doğal akışına da uyarlamış bulunmaktayım. Son zamanlarda böyleyim uykum bile yarım her saat başı uyanıyorum ne yaptığımı bilmeden sahi neden uyanıp duruyorum içimdeki huzursuzluktan mı? İyice Dostoyevski karakterlerine benzedim: bıkmış, umutsuz ve hasta. Sahi ne oluyordu onun kitaplarının sonunda...