Bazen bazı şeyler, bazı insanlar olduğu gibi kalmalıymış.

Onların gizli kutularını açmamak gerekliymiş. Açmaya zorlamamak…

Bunca çabam hırsımdan mı, yoksa kendime verdiğim sözden mi bilmiyorum ama duruyorum artık. Hedefime ulaştığımı düşünüyorum. Tanrı’ma bu yüzden minnet duyuyorum fakat benden bu kadar. Her şey için bu kadar.

Kurulan hayaller gerçek oluyor. Belki hepsi değil ama birçoğu… Sıra onda. “O” diyerek özelleştirdiğim, aslında özel olmaması gereke. Bir insanda. Oldukça olağan dışı.

Oldukça delice.

Ama yine de…

Yine de istiyorum.