Bir dayanak aradı ruhum, yaşamak için yoktu umudum. Durulmuştum, yorulmuştum, yok olmuştum. Yok olmanın bencilliğiyle başkalarına tutunmuştum. Tutuşmuştum, göz göre göre ne söndüren oldu ne üfleyen. Çokça seyircim vardı, en önde oturanlar nedense hep yanımda olanlardı. Birkaç yıl sürdü yangınım, yanmadığım her yerde yerimi yadırgadım. O kadar alevin içinden buz gibi çıktı kalbim. Tek kaldığımda anlamıştım, burası benim cehennemim.
Gözlerimi aynaya diktiğimde gördüğüm ben değildim. Anne hani ben iyi biriydim.
