Yalnızlığı koklayan bir ağaç gibi
Kırılan dallarıma ağlıyorum
Budanan yerinden yeşeriyor hayat
Yeşil bir okşayış sal içime diyorum
Acilen törpülemeliyim sen olmayan yanlarını hayatımın
Ah! Sevgilim
Kırılan dalından öpülmedi oyuklarında şiirler taşıyan hiç bir ağaç
Akdeniz kokuyor bileklerinde
Büyük harfle başlıyor şairler
Seni yalnız seninle
Bir sahil havası, makiler derken buluyorum
Ruhuma bir iki tel saç değdi
İkonik bir anısı var şu köyde yürüyüşümüzün
Bir filme benzediğimiz o günler
Jenerikte sen sesleri, bir şiire olan hayranlığın
Sürükleyici
Evet unuttum sen olmayan tümceleri
Dönüşü yok
Örneğin ağaçların yalnızlığında bahset bana
Ayakkabılarına baktığında içinden geçenleri söyle
Sana koşmak bir at gereksinimi
Bir gereksinim
Seni yalnız...
Üç noktaya sığdırdığın şeyler
Baştan alıyoruz...
