434

Görüşmek dileğiyle.

Sende kendine dikkat et. Umudun tükendiğinde bile yıldızları say. Belki o kadar fazla yıldızın arasından eline düşen bir umut görürsün. Görüşürüz.

Seni elimden geldiğince anlıyorum çoğu kişi için bu sohbette sendim ben, her ne kadar umut aşılıyor olsak da bizim için umut kalmadığını biliriz, umudun ne kadar tehlikeli olduğunu da. Sadece kendine dikkat et, sonrası her zaman gelecektir.

Bazen tavsiye eden intiharın eşiğinde olan kişidir. Rica ederim bu sohbet için.

Teşekkürler, umuyorum sende başarırsın söylediklerini.

Başarmanı dilerdim.

Üzgünüm, başaramıyorum söylediklerini.

Aynı hikâyelerde iki farklı tarafız. Evet yapıyorum evet anlıyorum. Bende kalbimden atabilmiş değilim. Belki de yaptığımız bilerek intihardan başka bir şey değil. Zarar verdiğini bile bile canımız yana yana... Ama ilk olarak kabullendim. İyi anmaya başladım. Canımı yakmasına izin vermedim. Ağlamaklı bir hıçkırık yerine bir kıkırdama çıkardım ağzımdan. Unutmanın en büyük başlangıcı iyi hissetmek. Bazen gül bazen hatırla ama anıların canını yakmasına izin verme. Yaralar iz bırakır, o yüzden iyi hissetmeye daha fazla yara açmamaya bak kendinde.

Az çok empati yapabildiysen benimle, kalbimdeki dalgaların beni ne kadar yorduğunu bilebilirsin bende çok korkardım enkazdan bir gün onu çıkarmayı kavuşamayan sevgilileri çıkardığım gibi, kendini hasta edecek şeyler için azarlar annesi gibi dikilirdim başında. Bir uzvu kesmek tüm vucudu kurtarabilecekse eğer unutmaya mecbur kalp kendi yarısını kurtarabilmek için.

O yaş o anıların bir daha yaşanmamak üzere bittiği için akmaktadır. Bende melonkolik biriyim her şeyde belki... Kalemimde bile hırçın dalgalar yer alırken o kişiyi düşünürken o biten anıların keşkesi dolduruyor içimi. Bazen ruhunu fazla kaptırdığında bilinmeyenlere sadece cevabını bildiğin yollara yürümeye başlıyorsun. Yoruldum,yoruldun gülmelisin. Bilinmeyenlerin kalbinde yarattığı üznü hissedebiliyorum. Unutmak zor, unutmak iç parçalar. Unutmak demek kalbinin bir yarısını kopartmak demek. Ve bu zor biliyorum.

Melonkolik bir yapım var maalesef bazen büyük bir lütufken çoğu zaman hüzün bulutları geziyor üzerimde, özellikle sonbahar aylarında. İlk yılımı unutmamaya çabalarken artık unutmak için her fırsatı değerlendiriyorum, vazgeçtiğim için değil yorulduğum için. Biriyle olan güzel anları hatırlamak bile gözde yaşa sebep oluyorsa güzel günler yaşamış olmanın ne anlamı var?

2. Kısım: Bana anlamsız geliyor. Kaçmak,unutmak, içmek hepsi manasız geliyor. Anılar güzel yaşatılınca yaşamı değerli kalıyor. Birinin gidişine üzülmek belki en doğal hakkımız. Ama o anıları üzüntülerle kirletmek sevgiyi doğalca yaşamamızı engeller.

Olayın şehirle çözüleceğini düşünürüz. En kolayı da bu zaten değil mi? Şehir değişince bir anda her şeyi arkamızda kalacağını vaat ederiz kendimize. Halbu ki anılar kalbimizde ve zihnimizde yaşarken, anılarla aramıza kilometreler koyduğumuzu sanarız. Onla geçen bir şehri onsuz geçen bir şehir ile değişmek. Anılarla dolu bir şehri bizim için tanımsız bir şehre değişmek...