İç sesim sustu Defter. Sessizliğin acı verebileceğini hiç düşünmemiştim. Beni suçlayan, kendimi sevmeme izin vermeyen bu sesin varlığını özleyeceğimi, boşluğa dalıp sadece sessizliği dinleyebilmenin rahatsız edici olacağını hiç bilmezdim. Şimdi onun eksikliğinde boğuluyorum.


Sanki onunla birlikte hislerim de beni terk etti, Defter. Mutluluğun ardından mutsuzluğu da yitirdim. Artık birinin beni sevemeyeceği inancımın yanında kimseyi sevemeyecek olmamı da taşıyorum. Tüm bunlar çok ağır. Bu ağırlığın anlamsızlığı altında giderek küçülüyorum. Birileri tarafından anlaşılmanın dahi yetmeyeceğini de biliyorum artık. Yeni bir yaşamı ya da elimdekini iyileştirebilmeyi dilemeyi de bıraktım. Yokluğu tatmak istiyorum Defter. Kendi yokluğumu tatmak. Hafiflemek ve huzura ermek istiyorum.


Bugün 24. yaşıma girdim Defter. Mutluluğu hangi yaşımda yitirmiştim, bilmiyorum ama yaralarımın üstüne çocukluğumdan sürüyorum. Tek merhemi bu büyümenin. Biliyor musun ne dileyeceğim mumları üflerken? İçimde yeniden bir umudu büyütebilmeyi dileyeceğim. Neye olursa olsun umut duyabilmeyi...