Bu kapalı kutudan çıkmayalı tamı tamına 72 saat oldu.

Dile kolay 72 saat efendim.

Beynim duygularımı infilak etmekle meşgul.

Bense çay demliyorum bir beklentisi kalmamış yaşlı bir karga gibi.

Annem yemek koyuyor kapının önüne ve birkaç bağırış duyuyorum.

Beynim kalbimle dalaşıyor.

Sevmiyorum kuru kalabalıkları, çarşıları, köhneliğin kol gezdiği eşrafları...

Bu oda 3 metrelik bir ölüm sağlıyor bana.

3 metrelik bir ölüm!


Kıramadığım kalıplarımı kırıyorum beynimde,

Ne umarsız bir adamım.

—Bayım birazcık gün ışığı lütfen,

Yaşam adına en ufak parçayı istiyorum.

Sonra aklımda bin bir şair kol geziyor.

Çekip çıkarıyorum birini, sesleniyor şu şekilde:

"Onlar gibi olabilseydin eğer çarşılar yeterdi seni avutmaya."