Hepimiz içimizdeki eksikliği dahi bilmeden tamamlanmaya çalışıyoruz
Kimi günler bir gülümsemeyle coşan dudaklar
Acı bir gülümseyle dönerler evlerine
Alıştığımız hüzünden ayrı kalmak korkutur zaten bizi
Evini yadırgayan bir çocuk gibi
Ürkek, sakin ve buruk
Çukurların izleri yapışır nasırlaşmayan dizimize
Ne kadar kötü bir hayat yaşadığımızı düşünürüz bakarak izimize
Oysa başka gözlerle bize bakan bir yaşam var orada
Kendinde olmayanı bizde gören
O ümitvar yürek
Düşünür ki bir başka yaşam ona iyi gelecek
Ne hâlde bulunursa bulursun olamaz mutlu
Sıkılmadıkça bu dünyanın tadından yürek
Ve silinmedikçe hafızasından şehirlerin silüetleri
Mümkün değil bu acı köşkünde mesut olmak
