Zayıfım... Hiçbir şeyin acıtmadığını iddia etmeye çalışıyorum ama acıyor, her şey çok acıtıyor. Her ne kadar acıyı gizlemenin acı vermesini engellediğini düşünsem de acıtmaz dediğim her şey katlanarak büyüyor. Fakat ben her zaman incinmediğimi söylüyorum; bana asla zarar vermediklerini, içeride paramparça olsam bile bunların bir anlamı olmadığını, her şeyin yolunda olduğunu söylüyorum. Eylemlere, sözlere hiç canım yanmamış gibi gülümsüyorum, bu küçük hayatın benim için ne kadar yıprandığını ifade edemiyorum. Asla kendimden öteye gidemiyorum ve hiç kimse bunun ötesini göremiyor. Sanki herkes ve her şey beni geride bırakıyor, sanki ben her şeyin ardında kalıp ortadan kayboluyormuş gibi hissediyorum. Sizce güzelleşecek mi, geçer mi bir gün her şey? Ya da...