Hatırlamıyorum,
Uzun zaman önceydi
Karanlık bir gecede kaybettim hayallerimi
Çıkış yolu aradım durdum yıllarca
Bir ışık yok, karanlık hepsini aldı elimizden
Bir gelecek yok, bu insanlar karanlığın içine hapsetti bizi
Bir çıkış yok, ama olabileceğini düşünebilecek kadar çocuğum hala
Rüzgar, bulutları sıvazlayarak güneşi kapatıyor
Güneşe muhtaç kayın ağaçları ağlıyor, güneşi göremedikleri için değil
Yoldan uzaklaşan insanlara konuşamadıkları için ağlıyorlar
Bir tavuk iç çekerek yavrularını kontrol ederken yemek arayan kedi bir yavruyu gözünü kestirmiş, ama onun da yavrularının peşinde bir köpek var
Taşranın sessizliğini kuşlar bozuyor
Anı bozmamak için yavaş adımlar atıyorum
Hala umut var içimde
Kendime denk gelebilirim
Bir sokakta
Gelecekten uzaktaki yaşamı fısıldar bana
Bunları düşünürken bulutlar birbirine çarpıyor
Evet! Buhran her yere yayılacak
Evet! Bir çoğunun gözleri açılacak
Evet! Çok geç
Evet! Sizi duyabiliyorum
İnsanların kavgası doğanın kendisi artık
