Ne kadar kolay alışıyoruz.

Unutmaya alışıyor insan, unutulmaya.

Yalnızlığa alışıyor, varoluşunun reçetesi yalnızlık.

Sıcağa alışıp soğuktan, soğuğa alışıp sıcaktan şikayet ediyor.

Yaşlanmaya alışıyor, ölümü ceplerinde taşımaya.

Artık işlevini yitiren binlerce zerresiyle dahi yaşamaya devam ediyor.

Hastalığa alışıyor insan, sızlayıp duran dişin ağrısına.

Gecenin uğultusuna alışıyor insan, yorganın üzerinden kayıp gitmesine de.

Avuçlarında hissettiği boşluğa alışıyor insan, havaya kapanan ellerini nereye koyacağını bilememeye de.

Yolları ayırt edememeye alışıyor insan, nereye gittiğini unutmaya.

Her geceyi ölümünü erteleme kararı ile bitirmeye de alışıyor insan, her dizeyi intihar notuna çevirmeye de.