Her buldum sandığımda kaybetmeye alıştım. Bu kez ne olacak diye beklemeye başladım. Bazen zihnimde engeller yarattım, onlara inandım, bariyerler kurdum önüme. Bazen de gerçekti engeller, aşılması zordu, gücüm yetmezdi. Ellerimden kayıp gitmesi tanıdıklaştı. Bırakmak kolaylaştı. Ve şunu bilirim ki, bırakmak kolaylaştığında benden güçlüsü yoktur. Bırakmamak için direnir, iplere tutunursam ellerim yaralanır, tutunmak ellerimi kanatır. Çekip gitmek kolaylaştığında ise cesaret beni bulmuş demektir. Düştüğüm dipsiz kara delik beni korkutmaz artık. Bu iyi mi yoksa kötü mü tartışılır. Duygular gözümde küçülür, sanki önemsizleşir, uğruna savaşmaya değmezmiş gibi gelir. Tek bir soru kalır cevaplanması gereken, ''Gerçekten buna değer mi?''
