gecenin üçü

insan böyle gecelerde öğreniyor şiir okumayı, böyle gecelerde yağıyor kar tüm çıplaklığıyla ince yüzlere.

siz bana aldırmayın benim kafam karışık, biraz da huysuzum. 

beşlerimin boynu kırık, saatim çalışmıyor.


ben böyle gecelerde tadıyorum acıyı, sizleri duyumsayabiliyorum;

insanoğlunu anlıyorum!

pervasızca kemiriyorlar ruhumu ayaklarıyla,

sinsice düşüyorum yalnızlığa. 


gecenin dördü artık,

yaşamın sonu.

kıyameti koparmalı bağlandığı yerden,

düğümlerinden..


şimdi ise kulağıma fısıldıyorlar;

adımı, yaşımı..

gecenin tam orta yerinde,

hatırlayamıyorum artık yakarışlarını, 

kurtuluşun ankara’da bir mahalle olduğunu,

gerçek kurtuluşun,

sadece ölüm olduğunu.