Evveliyatında insanın ekseriyetle kendini sorguladığı bir zamana denk geliyordu. Herkesin her şeyi en iyi bildiği zamanlar. Herkesin herkesten olabildiğince uzak, bencilleşmiş insancıklar.
Zaman bize türlü oyunlar kuruyordu. İnsan aldanıyordu, aldatıyordu...
Bir yolculuğu anımsıyorum. Aklım ve ruhumun çatışması. Tedirgin yaklaşıyorum. Biliyorum ki var olagelmiş bir şey. Anlam arayışı. Artık etrafımdakilerin umursamazlıklarını umursamıyorum. İnsanın kendi başına yürümesi gereken yollar var. Hayatın hediye ettikleri, erteledikleri insanın denk geldikleri, göz ardı ettikleri, göremedikleri veya görebildikleri, yaşam yolculuğu dedikleri bu.
Anımsıyorum...
