Yalnızlığa alışmıştım ben
Karışıyordum kalabalıkların yalnızlıklarına
Fark edilmiyordu bütünleşmiştim
En azından inandırmıştım kendimi
Beni öyle bir çoğalttın ki
İnandırdın yalnızlığın tek kişilik olmadığına
Dar gelmeye başladı bedenim artık
Sığamıyorum
Kendi kendimle dolamıyorum eskisi gibi
Az geliyorum
Az ve dar
Yalnızlık da ayakkabı değil ki
Kullana kullana açılsın
Açılmıyor anladım bunu hep vuruyor bir yerinden insana
Yara bere içinde her yerim
Ben taşıyorum yalnızlığımı
ama o beni sürüklüyor ardı sıra
Hiçbir zaman yalnızlığımı bu kadar hissetmemiştim
En sıcak günde bile derimden arınmış gibi hissetmek gibiydi ayazı
Bunu sen öğrettin bana
Sevmenin çoğalttığını insanı
Çoğaltmanın tek yüreğe ağır geldiğini
Ve insanın ne kadar dayanabildiğini acıya
Anladım hepsini
Geçtim bu derslerimden
Ama bir şeyden kaldım ben
Tek bir şey
Anladım sensiz olmayacağımı
Ama anlatamadım kimselere
Anlatılmayanlar daraltır göğüs kafesini
Bir bir hissedersin kemiklerinin tenine batışını
Ve anlarsın bu yalnızlığını anlatamayacağını
Ama bilirsin nasıl buz gibi eliyle dokunduğunu her hücrene
Sakat bırakır sanırsın koşarsın telaş içinde oradan oraya
Unutmak için
Sürünürsün ama kahkahaların iplerini salarsın insanların yanında
En baştan beri onanmaz kılar insanı
Tamircisini bekleyen bozuk alet gibi kenara koyarsın kendini
Issız ve tozlu yalnızlığınla
Kalırsın baş başa
Baş başa ama yalnız
