Uyuyamadıgım gecelerde,

sabaha doğru 

bir anlamsızlık sisi çöküyor üstüme.

Gökyüzü tüm ihtişamıyla ürkütüyor kalbimi.

Kalbim zaten bir tüy gibi.


Herkes uyuyabiliyorken bir karanlıkta

Bense uyuyamıyorum bir türlü karanlığımda.

Zihnimin doğurduklarından korkuyorum.

Düşüncelerimi yakıp

dumanını yelliyorum.

Fakat küllerini havalandırıp daha da üstüme getiriyorum.

Beceriksizliğim oracıkta ifşa oluyor.

Bir beyaz ekrana sığınıyorum

kaçmak için.

Aciziyetim oracıkta ifşa oluyor.


Alın ömrümden bu saatleri.

İstemiyorum.


Güneş doğuyor her gün.

Ben bir gün bile doğamıyorum.

Anlam çabasından hep eli boş dönüyorum.

Sırrını söyle diyorum gökyüzüne.

Kuş cıvıltısından başka bir şey vermiyor bana.

O da bir şey diyorum,

kuş dilini anlayana.


-Evreni bilmem ama içimde bir kaos var.-