Müstakil bir acıya komşuydum

Her yolculuk sonunda ardımda bir ceset bıraktım

Yaşanılanları zihnimde saklamak zor geliyordu

Bilinmeyen sayısı sonsuz bir denklemim

Kendimi yalnız bıraktım

Hiçbir işe yaramadı

Konuşmayı yeni öğrenmiş birçocukgibiyim

Yarım yamalakkelimelerle sevimli görünüyorum

Bisiklet sürerken ellerimi bırakabiliyorum

Yapabildiğim en büyük kahramanlık bu!

Sonunda hoyratça yere düşüyorum

Kalbimdeki acı karşısında dizlerim hükmen mağlup oluyor

Ruhumun kurduğu tuzaklara karşı çaresizim

İstisnasız hepsine yakalanıyorum

Sakallarımın yeni çıktığızamanları hatırlıyorum

Silikliğim adeta bir imparatorluk

Kalemi alıp yeni bir cumhuriyet inşa ediyorum

Zamanın karşısında ayakta kalamıyor

Demir olup çürümektense

Toprak olup sabretmeyi tercih ediyorum

Son yirmi yedi senede çok şey oldu

Hepsini konuşmak istiyorum

Bu saatten sonra istesem de susamam

İçimdekileri haykırmadan anlatamam