Çok ağlarmışım bebekken, huysuz bir çocukmuşum. Mutlu olmam, susmam için neler yapıldı bilmiyorum. Bir bebeği eğlendirmek, sevindirmek için nasıl çırpındılar hatırlamıyorum. Eminim çok uğraşmıştır annem, babam. Daha fazla gözyaşı dökmesin yavrumuz, acaba bir sıkıntısı mı var, bir yeri mi acıyor, acıktı mı susadı mı?
Her istediğim yapıldı muhtemelen, el üstünde tutuldum. Bebektim çünkü, dünyaya yeni gelmiştim. İhtiyacım vardı bunlara. Ağlasam anlarlardı, bir şey anlatsam dinlerlerdi, ne zaman düşecek olsam arkamda beni tutacak kollar vardı. Dikkat kesilirlerdi, henüz doğru düzgün konuşamayan bu canlı neler yapacak acaba, neler söyleyecek? Merak edilir tabii.
Ben şimdi de çok şey anlatmak istiyorum ama biliyor musunuz? Belki tek başıma olduğum için, bütün yollarda yalnız yürüdüğüm, başıma geleceklerden habersiz olduğum için ya da büyümeyi reddettiğim.
Konuşabiliyorum artık, anne bak kocaman oldum. Okullar okudum, yeni yaşlarımı kutladım, ne zaman içimden gelse sana hep sımsıkı sarıldım.
Bazı şeyler var ama, o yüzden bazen çok özeniyorum bebek olmaya. Karnım aç değil, hasta da değilim merak etme. Ama canım yanıyor. Konuşsam da anlamıyorlar, dinliyor gibiler ama aslında duymuyorlar. Kimsenin kucağına sığacak kadar küçük değilim artık, ama sorunlarımı halledemiyorum. Ne yapsam bilmiyorum, sana sorayım. Anneciğim, şimdi ağlasam her istediğim olur mu?
