Annemin içinde uyurdu gün doğumları ve ben anlamazdım o zamanlar anneler niçin hep kalbi kırık uyur. Kendi hayatlarımızın biricikliğini pamuklara sararken anlamazdım annemin neden sayısız hayatı var ve hepsi de demirden. Her şey telafi edilirdi, her şey telafi edilmeye değerdi, bir annenin kalbi hariç. Muhakkak ki Allah annemin kalbini acıya dayanıklı kılmıştı, acıyla kuşatmadan önce. Anlamazdım ben bunun niçin dışında bırakılmıştım. Gün doğumları annemin kalbinde uyurken gecenin serinliğinden kalmaydım ben. Annem telafi edilmeyen kalbini avutmanın yollarını bulurdu, sahiden de gününü hep kendi doğururdu. Göğe yağmak yük olmazdı, çınara çınar olmak, kuşa kafesi yük olmazdı belki de, bilmiyorum. Ben annemin inşa ettiği yollardan anlamazdım. İstediğim annemin inşa ettiği yol değildi, anneme doğru giden yoldu. Gecenin serinliğini üstüme örtüp anneme çıkmayan yollara ağlardım.
