En son öyle bir toparlanmıştım ki herkes nasıl böyle bir hâle geldiğimi sorar olmuştu. En zor günlerimi, duvarlara anlattığım zamanları, ağlamaktan sabah ettiğim zamanları kimse görüp sormamıştı ama... Bir apartmanın en üst katından çiçek bahçesine nasıl geldiğimi bilmeseler de olur dedim sonra. Ne iyi günümüzde ne de kötü günümüzde olmayan insanlar yalandan sorularını yöneltip duruyor. Şimdilerde gene çıktım o apartmanın en üst katına. Binbir zorlukla indiğim o kattan, gene bir çırpıda çıktım. Şimdi düşünüyorum da belki de benim yerim hep burasıdır. Ne yaparsam yapayım gün sonunda işte gene buradayım. Aklım usandı, içim yoruldu, gücüm tükendi. Hem en üst kattan her şey daha net gözüküyor. İnsanlara inanıp hata yapma lüksün olmuyor. Ayaklarımı sarkıtıp, müziğimi açıyorum. Ama ne kadar yüksek sesle müzik dinlesem de düşüncelerimi hâlâ duyabiliyorum.
