Sonbahar yapraklarının içinde kayboluyorum.

Ağaçların kovukları yaşlanmış,

Ruhum sanki toprağa bulanmış.

En içten naifliğiyle savuruyor rüzgâr beni,

Yani ben olan benliğimi.

En ürkütücü uğultusuyla uğurluyor beni

Bir başka kaldırıma

Ve yeşeremeyen bir çiçek daha...

Kuşların sönük cıvıltısını işitiyorum

Taşlar, kayalar tüm sertliğiyle duruyor yerinde.

Bulutların arasından gösteriyor kendini ayçiçeği,

Sanki veda eder gibi.

Ayak kıpırtıları var yanımda

Karıncalar bir hışımla geçiveriyor yanıbaşımdan

Bense, kaybolmaya devam ediyorum,

Öylece, ıssızca, ansızca...