Ay'da çiçek açar mı?
Bakarsan 'bağ' olur bakmazsan dağ olur ya hani,
Ay'a bakıp duruyorum ben,
Bir 'bağ' var aramızda hissediyorum
E ben ona baktıkça
Böyle çiçekler açtığını görüyorum.
Yeni Ay'la başlıyor her şey.
Her ay başında
bir yeni ay çıkar,
Yeni umutlar, yeni bir heyecan içimde.
Onun o incecik narin hali,
Bana ne kadar kırılgan da olsam,
Her geçen gün büyüyüp kuvvetleneceğimi,
Gittikçe daha parlak ve pürüzsüz bir şekilde parlayacağımı,
Mutlaka ama mutlaka 'tam' olacağımı hatırlatır.
Derken hilal, yarım aya,
Yarım ay da dolunaya dönüşür.
O tamlık hissi geldiğinde
İşte böyle ayçiçekleri açar.
Gözbebeklerimde görebilirsiniz onları.
Sarı, turuncu, kahve...
Ruhuma ay doğduğunda,
Ayçiçekleri güne değil
Bana bakar.
Sonra ay gittikçe küçülmeye başlar,
Ben de küçüldüğümü sanarım.
Son hilale gelip de
karanlığa büründüğünde,
Sonsuz boşlukta,
Çiçekler görünmez olur...
İçimi bir korku kaplar.
Umut azalır,
Ne oldu çiçeklerime diye
Oturup ağlarım...
Gözyaşım damladığında,
İçinde çiçeklerimin yansımasını görürüm birden.
Başımı kaldırıp bir bakarım ki
Karanlığın içindeler,
Gitmemişler bir yere.
Beni bekliyorlar.
Sadece ışık olmadığı için görünmüyorlar.
Ama oradalar...
Ve, yeni ay bir daha büyümeye başladığında artık emin olurum
Orada olduklarından,
Ve bir kez daha tazelenir imanım.
Benim Ay'da çiçeklerim vardır.
Ayçiçeklerim.
Canım çiçeklerim...
18.06.2021
14.25
