Bir kız çocuğu ile karşılaştım
İyi giyimli, alımlı, masum
Bir aynanın içine sıkışmış
Öylece izliyordu geçenleri
Parıltılarla bezenmiş süslü bir aynada
Sanki gülümsüyordu, uzaktan parlıyordu gözleri
Cesaret edip yaklaştım, geçtim karşısına
Işığın aldatmacasını fark ettim o an
Parıltı dediğim gözyaşlarıydı
Önünden geçen onca insana rağmen
Fark edilmemenin ağırlığını taşıyordu
Akmayı unutmuş gözyaşlarına sahipti sadece
Dinlemek istedim, dindirmek belki de acılarını
Hüngür hüngür ağlayabilsin istedim
Mutluluk illüzyonuna gerek kalmadan
Sahiplenmek istedim tüm duygularını
Ellerimi uzattım, tutmak için ellerinden
Öyle sertti ki aynanın camları
Ulaşamadım bir türlü ona
Ne zaman ulaştım desem yeni bir ayna belirdi önümde
Sanki zihnimin bir oyunuydu ayna
Kırılmıyordu, kaybolmuyordu
Gerçek değildi sanki
Belki de sadece zihnimde vardı
Ve ona yalnız orada dokunabilirdim
Tabii önce kabul etmeliydim
Aynanın içinde değil
Aynanın içimde olduğunu
Mutluluk illüzyonuna kapılan o küçük çocuğun
Aslında ben olduğunu.
