"Aynı ağaçtan huzur buluyorsunuz ama o ağacı birbirinize söylemiyorsunuz." Bu sözün bana bıraktığı etkisi ile bir karar aldım. Beni doğruya götürdü mü bilmiyorum ama bir adım attırdı bunu biliyorum. Her adımlarımızın bizi doğruya götürmesini bekleyemeyiz ama adımları attıkça doğruyu bulabiliriz. Ağacın bana verdiği güveni, huzuru paylaşabileceğim birini bulmuş olduğum ama beraber o huzuru bulamadığım kişiyi şöyle anlatabilirim güneşin sıcaklığını hep hissediyorum ama bana kilometrelerce uzak...
Şu an gözümün gördüğü ile göğsümün hissettiği bir değil, içimde küçük tomurcuklar açtığını bana hissettirene, bana güneş kadar uzak ama bir o kadar tenimde varlığını hissettiğime de ulaşmak bu denli zorken nasıl ısınabilirim? Zorluğu da burada mı ortaya çıkıyor? Şunu biliyorum kalp yalan söylemez. Dünyanın yalanını kendime konuşabilirim ama orası kabul etmiyor.
Varlığını hayatımda hep dileyeceğimi bildiğim ve kabullendiğimi anladığım "o an" yüzleştim bu gerçekle kendime ben böyle değildim dediğimi hatırlıyorum. Şimdi o gitti yerini çok farklı biri aldı, iyi mi oldu bilmiyorum çözmeye çalışıyorum.
