Karşıdan çaresiz, yorgun düşkün gözükünce insanların umut tacirliği beliriyor, her şey çok güzel olacak cümlesine inanmam adına yapılanlar canımı yakıyor, buradayım ve hiçbir şey güzel olmuyor, yaşamak için uğraş veriyorum ne için yaşamam gerektiğini kaybetmiş ve unutmuşken. Beni görmeleri için bazı dış güzelliklerimin olması gerekiyordu, şimdi onu da yitiriyorum. Karşılarında durmak için verdikleri güç, nasılsa başımı eğiyor anlatamam. Neye bakacaklar, nasıl kaybedip ama dik durduğuma mı? Girdiğim bu savaşta süngümü indirdim, zırhlarımı çıkardım, miğferi mi fırlattım, bir gün kaybedeceğimi bildiğim bu savaşta plastik koruyucularla sahte yaralar almaktansa öldürücü darbelere nasıl durduğumu görmek istedim, elbet öleceğim, biliyorum savaşın sonunu. O son güne kadar acizliğimi, güzelliği karşısında büyülendiğim her şeyden gizlemek istiyorum sadece .
